كلمه بازي

Sghl Hdk khli vh fvhd j, ld k,dsl. Fvhd j, ;I ki ld o,kd , ki ld tild lk ]I ld ‘,dl. Ld o,hill hc Hk afd fvhdj fk,dsl ;I j, vh f,sdnl. Afd ;I jlhl nv Hy,a lk [h and , nv udk khfh,vd lk lvh f,sdnd. , ]I f,si hd. Ik,c il fi u;s j, ;I k’hi ld ;kl jlhl jkl ld gvcn ;I ]x,v Hk af j, ;I fi Hk fcv’d f,nd nv lk ;I fi Hk ;,];d f,nl [h and , vih and. ]I afd! ]I f,si hd! Fh,vl kld a,n. ik,c f,d kts ihd j, vh dhnl isj. Ik,c fvr k’hi gukjd hj vh dhnl isj. Hlh fh,vl kld a,n lk j, vh f,sdni hl. Fh,vl kld a,n nsjl jlhl fg,v jk j, vh gls ;vni , stdnd hj vh fi k,; hk’ajhkl j[vfi ;vni hl. ]I ‘khi advdkd! J, hc lk n,v and , clhk il lhvh lnhl n,vjv ld ;kn hlh lk iv’c j, vh tvhl,a kld ;kl ;I Hk’,ki lvh hc o,n fdv,k ;vnd , Hk]khk fv sv hdlhkl gvchknd ;I ‘,dd phqv f,nl ili d ckn’d hl vh hd Hk d; f,si fnil. N,sjj nhvl. J, kld nhkd , ko,hid nhksj. Hlh jh hfn vhc Hk f,sin v ng lk ckni o,hin f,n. كلمه بازي...

شاعرها همیشه با دیدن یک چشم به دنیا می آیند. و از معجزه ی یک چشم است که جوهر شراب می شود و قلم، مست. چشم ها خالق تمام هنرهای جهانند. و بعید نمی دانم خود خدا یک چشم زیبا باشد که در هر پلک زدن، بیافریند و ویران کند. .... عاشقی را ابراز دلتنگم. می توانم ساعت ها نشسته در مقابلش زل، بی پلک برهم زدن. صدا مگر می شود اینهمه صاف؟ لبخند، اینهمه زلزله! بعضی ها را کجا ساخته اند که اینگونه؟ تا ابد هم مکاشفه فرصت رسیدنم به جای دیگرت نیست. چرا تو سنی نداری پس؟ تصور اینکه می شود و نمی توانم چه عذابی! می شود؟ خب اگر می توانستم حتما می شد. می شدمش! آنقدر دخیل می بستم به آن پلک ها آن كلمه بازي...

سالها پس از آنکه او سر به دامان سیمانی جوی آبی در کوچه ای تنها سپرد، هنوز در داستانش شخصیتی ست که هیچ نویسنده ای نمی تواند برایش پرده ی آخری بنویسد. آنکه می داند، سکوت می کند و آنها که نمی دانند، آنچنانکه خواب پریشانی دیده اند، روایت گر زندگی کوتاه روحی هستند که هرگز در قفسی نگنجید. و شخصیت داستان، به درازای تمام تاریخ آینده، در حسرت پرده ی آخر نمایش خود خواهد ماند. عشق، می سازد، و عشق، ویران می کند. عشق، می نویسد و می خواند، و عشق، صدا را از هنجره، و جوهر را از خودکار می رباید.  كلمه بازي...

اینکه می گویند بشر «موجودی اجتماعی» ست بخش مهمی از داستان بشر است، اما همه ی داستان بشر نیست. بشر هر چقدر از حضور در اجتماع همنوعان و همفکران خویش لذت میبرد، به همان میزان هم در تنهایی و انزوای خود لذت می برد. اما به دلیل نامعلومی این بخش ظریف و حساس از ویژگی های بشر – یعنی اهمیت زندگی در انزوا - در طی تاریخ مغفول مانده و بجز در مواردی بسیار خاص و نادر در بعضی فرهنگ ها، عموما تمام سنت های بشریت پیرامون همان برداشت عمومی تعریف شده که «بشر موجودی اجتماعی» ست و بس. و داستان به همینجا هم ختم نشده و این غفلت تا بدانجا پیش رفته که امروز «تنهایی» را نوعی بیماری كلمه بازي...

برای آنها که هرگز دل خوشی از اجتماع نداشته اند، پناه بردن به شبکه های اجتماعی به مثابه یک خودکشی است؛ آن هم نه خودکشی ای مثل پریدن از یک ساختمان بلند یا ایستادن جلوی قطار، بلکه مثل خودکشی هدایت که خود را در اتاقی حبس کرد و شیر گاز را باز گذاشت. این نوع خودکشی یک مرگ تدریجی ناشی از «خفگی» را ببار می آورد، و این درست همان اثری ست که شبکه های اجتماعی روی آدم های دلخوش به شنیدن و گفتن دارد: خفگی تدریجی که ناشی از تماشای هرزگی کلمه های مردم «فهیم» در شبکه های به ظاهر اجتماعی است؛ شبکه هایی مملو از مذهبی ها، روشنفکر ها، بی دین ها، بذله گو ها، جارچی ها و فروشنده كلمه بازي...

تا حالا چند بار خوابشو دیدم و تو خواب باهاش کمی گریه کردم و صدای گریه هاشو شنیدم. بعد صبح که بیدار شدم بهش پیغام دادم که دیشب خوابتو دیدم، روبراهی؟ و گفته: ای، بد نیستم. بعدم شوخی کردیم عین همیشه و دوتا فحش و اون دنبال کار خودش و من درگیر بغضی که تا شب مثل خوره جونمو می گزه. وقتی ۱۲ ساعت اختلاف ساعت بین تو و دوستت باشه دیگه نمیشه انتظار مکالمه ای بیشتر ازین داشت. بعدشم من که نمی دونم الان شرایط آون رابطه ی لعنتی ای که از اول پاش می لنگید چیه. اما هم او رو خوب میشناسم و هم دردی که داره تحمل می کنه رو تا حدودی می فهمم.   ازدواج موفق یه خواب خوشه که همه خیلی زود ا كلمه بازي...

زندگی آدمی درست در لحظه ای که می پندارد همه چیز آنقدر ساده و ساکن شده که دیگر بود و نبودش تاثیری ندارد، می تواند آنچنان دچار تحول شود که گویی همه ی وجود او زاده و خو گرفته به این تلاطم و شور و حال است. و کلیشه ای اما واقعی ست که همواره در کانون این تشعشعات می توان ردپایی از یک عشق پیدا کرد. عشقی که همچون آتش در خرمنِ آدمِ ساده ی حوصله سربر هیاهو ایجاد می کند و آنچنان بال های او را قدرتمند می کند که دیگر هیچ ارتفاعی دست نیافتنی و هیچ عمقی مجهول نمی ماند. و تو آن عشق منی. عشقی که حتی اندیشیدن به آن مرا زلزله زده می کند. و هر شب که سر به بالش می گذارم، با خود می پن كلمه بازي...